Mochten de deurtjes van de kleine huizen in ons straatje niet wijdopen staan, dan zou niets je eraan herinneren, dat het hier morgen Pasen is.
Elk (hardhorig) oudje zit aan haar televisietoestel gekleefd, waaruit volop klokkengelui en kerkgezang hun kleine levensruimte vullen.
Voorzien van een masker, de latex handschoenen, het verplichte verplaatsingsformulier en mijn iD, deed ik een spurtje naar de dichtstbijgelegen superette voor de wekelijkse boodschappen. En maakte op de terugweg stiekem een ommetje langs de verlaten zee.
Wat een prettig weerzien! De kleur, de geur, het geluid! En plots een glimp van vertrouwen en houvast in een onverhoeds bescheiden, gekrompen leefwereld.
❤❤
LikeGeliked door 1 persoon
Dat kan ik me voorstellen!
Mogen jullie geen wandeling maken anders?
LikeGeliked door 1 persoon
Wel in de omgeving en beperkt in tijd. Voor mij is dat dus tot de vuilniscontainer en terug 😂
LikeLike
Oei…
LikeGeliked door 1 persoon
’t Is bijna alsof ik er zelf bij ben. Mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Er is steeds die drang, is het niet, Anne-Mie? ✨
LikeLike
Al zes jaar. Dat gaat niet voorbij. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Beautiful photo, as if calm has come for dinner. We can still walk, here, but I’ve been sticking close to home, because — uh — I’m lazy? cheers
LikeGeliked door 1 persoon
Καλό Πάσχα.
Heerlijk die wandeling naar de zee. Bedankt dat we mee mogen genieten.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor jouw ommetje… 😉
LikeGeliked door 1 persoon
het is of ik de zee hoor ruisen.
wat kunnen we ineens genieten van zaken die zo heel gewoon zijn.
Ouderwets de vlag uithangen op de in ‘woningsdag’ omgetoverde ‘koningsdag’ daar kan ik me nu al op verheugen.
LikeGeliked door 1 persoon